Lunapark'da Gondol Hikayesi...

Çocukken annemle en büyük keyfimiz lunaparklardı. Hatırlayanlarınız belki vardır, Kadıköy’de Dereağzında çok büyük bir lunapark vardı (ya da bana o zamanlar çok büyük gelirdi), beraber sık sık oraya giderdik. Bazı günler de Bağlarbaşı veya Küçükçiftlik Lunaparkı’na giderdik.

Annem hiç sıkılmadan, lunaparka gelmekten içime fenalık geldi demeden, beni oradan oraya çekiştirmeden, yüzünde kocaman bir gülümsemeyle, sabırla çarpışan arabalara, dönme dolaba binmemi izlerdi.

Benim aslında hep gözüm büyüklerin bindiği gondoldaydı, imrenerek bakardım ama bir türlü cesaret edemezdim. Sonunda bir gün tamamdır, bineceğim dedim. Annem hadi dedi, beni bindirdi. Benimle beraber benden birkaç yaş büyük 3 çocuk da gondoldaydı. Bana pis pis bakıp, sakın zırlama ha diye laf attılar. İçimden, onlar yapabiliyorsa ben de yapabilirim diye düşündüm ve pis bakışlarına daha da pis bir bakışla cevap verdim. Gondol yavaş yavaş sallanırken önce keyfim çok yerindeydi. Derken hızlanmaya başladı, ben önce korkudan titremeye başladım, ama yiğitliğe bok sürdürmemek için sesimi çıkarmadım, sonra baktım dayanamıyorum avazım çıktığı kadar bağırmaya ve ağlamaya başladım. Zavallı annem, sesimi duyunca başladı o da gondol sorumlusuna “durdurun gondolu, durdurunnnn” diye bağırmaya. Adam baktı olmuyor, gondolu durdurdu ve ben diğer çocukların nefret dolu bakışları eşliğinde gondoldan indim, çünkü tur tamamlanmadı ve çocukların zevki benim yüzünden yarım kaldı. Hemen annemin kucağına atlayıp ağlamaya devam ettim, bu sefer hem korkudan hem de utançtan. Annem yüzüme dik dik bakıp bana “ne kadar korkaksın” demedi. “Gondoldan korkacak ne var” demedi. “Madem beceremeyecektin, niye bindin” demedi.” “Seni bir daha lunaparka filan getirmem” demedi. Bana sıkı sıkı sarıldı, “korkmak normal bir duygudur”, “arzu edersen başka sefer tekrar denersin” diyerek beni sakinleştirdi. Sonraki haftalarda heyecanla lunaparka gitmeye devam ettik, ben annemin yüreklendirmesiyle birkaç gondola biniş denmesi daha yaptım ama hepsi hüsranla sonuçlandı. Şu yaşımda hala gondola binemiyorum ama annemin bana ne kadar güzel bir yaklaşımı olduğunu net bir şekilde görebiliyorum.

Annem, yeni deneyimler kazanmam, keşfetmem için bana güven verdi, destekledi. Gözlerini ayırmadan beni izledi, benim keşfimden keyif aldı. Desteğine ihtiyacım olduğunda beni korudu, rahatlattı, duygularımı anlamama ve düzenlememe yardım etti. Biliyordum ki yanımda her daim sıcacık gülümsemesi ve yumuşacık koynuyla saracak biri vardı. Hayatımda attığım tüm adımlarda aynı yaklaşımı devam ettirdi.

Kendisine minnettarım, ellerinden, güzel yanaklarından, gözlerinden ne kadar öpsem az, canım annem benim…

#ebeveyn